Tagal na rin pala ng huli kong post dito. It’s been a good, bittersweet and life-changing four years since college! I used to post poems here, na wala rin namang social relevance haha, puro angsty at sensual teenage things lang.
Mula noon, andami nang nagbago: ngayon, I work two contractual jobs, have huge responsibilities, a relatively crumbling mental state, an adult facade to maintain, and a family of elders to protect, all in the middle of a pandemic.
Bukod dito, nakita ko na rin kung papaanong may mas mabigat at matalas na social function ang pagsusulat: ang maglingkod sa tao. At napakalaking hamon ito sa akin since then.
Iyon lang muna.
Kung may nagbabasa nito: power through tayo! Laban!
– harvey